Redactie

The Mentalist


Het Amerikaanse televisielandschap maakte een tiental jaar geleden een onwaarschijnlijke kwaliteitsrenaissance in fictiereeksen door, maar het zijn gek genoeg de mainstreamseries die daar de vruchten van plukken.


Terwijl betaalzenders als HBO en FX Networks tegenwoordig moeite hebben om de onverwachte hit die ze enkele jaren geleden met The Sopranos en The Shield in huis hadden te herhalen, verwachtte het publiek kernelementen die destijds het succes van die producten bepaalden (naturalisme, een plot zonder gaten, hier en daar een taboe dat geheel kwansuis wordt doorbroken) nu ook van grote publieksreeksen. 

En ze kregen het. Zoals in het misdaaddrama The Mentalist, een wekelijkse brok feelgoodfictie met brains, die al snel opklom naar de top van de Amerikaanse kijkcijferkanonnen. De makers van de serie wisten precies welke snaren ze moesten beroeren: een schone vent voor kijkende vrouwen, een schoon wijf als sidekick voor de mannen, en een raamvertelling rond het door zijn verleden getormenteerde hoofdpersonage (vrouw en kind werden vermoord door een nog op vrije voeten zijnde booswicht) dat beiden elke week weer naar de reeks lokt.

Dinsdag 27 september, VT4, 20u55

Gerelateerde artikelen

Reacties zijn gesloten.